Zestaw podobających się pomysłów to jeszcze nie styl

Łatwo jest zebrać do kupy masę inspiracji, które z tego lub innego nam się podobają, są spójne kolorystycznie, a może materiałowo i wykonać ogród kopiując tu i tam fragmenty z tego mieszanego katalogu różnorodności. Na taki swobodny eklektyzm może pozwolić sobie amator, który na własnym podwórku decyduje się na projektową edukację na własne potrzeby, albo pragnący w dalszej perspektywie uprawiać architekturę krajobrazu zawodowo. Choć w tym drugim przypadku raczej będzie mogło to być uzasadnione jedynie bardzo młodym wiekiem, bo jeśli już na starcie drogi projektowej brakuje rozwagi i zalążków świadomości kompozycyjnej, to najprawdopodobniej brakuje także niezbędnych predyspozycji, zmysłu estetycznego i wyczucia, które nie pojawią się w przyszłości na tyle silnie, aby odpowiedzialnie pełnić funkcję doradcy w kwestiach krajobrazowych…

Ale na takie bezmyślne gromadzenie i łączenie radosnych inspiracji nie może sobie pozwolić profesjonalista, aspirujący do miana architekta krajobrazu. Tralki podejrzane na tarasach Wersalu, zdobne wazy z początku XX wieku, lite betonowe ogrodzenie, kącik różany podesłany wrzosami i klasyczny zegar słoneczny pośród nich. Każdy z elementów radosny i ekscytujący, razem nijakie, niespójne, po prostu brzydkie. Myślenie projektowe leży tam, gdzie upadło, zakurzone i nigdy nie podnoszone.

Jaka jest myśl przewodnia tworzonego tu, właśnie w tym miejscu ogrodu? Jakie są założenia kompozycyjne? Czy wynikają z przemyślanej analizy otoczenia, architektury budynku, aranżacji wnętrza? Czy wszystkie cechy roślin, małej architektury i pozostałych elementów wykorzystanych do stworzenia ogrodu są niezbędne, aby podkreślać główny zamysł? Czy ich kolor, faktura, kształt i forma są absolutnie niezbędne i potrzebne? Z czego wynika pomysł na ten ogród, czy ma radować kulminacją kwitnień, grą światła i cienia, powtarzalnym wzorem? Czy to tylko fatalna mozaika niespójnych, spiętych kaprysem chwili ładnych rzeczy, których było za wiele, by serce pozwoliło z którejkolwiek zrezygnować?…

Projektanci ogrodów to ludzie, którzy myślą sercem. To słowa małego chłopca, przytoczone przez Toma Petersa. Głęboko prawdziwe, z naciskiem na słowo „myślą”.