Usuwać, usuwać, usuwać…

Aż nie pozostanie nic, co niezbędne. Projektując ogród, koncentrujemy się tylko na zamyśle, który powstał nieuchronnie po dokładnym zaprzyjaźnieniu się z działką i długim dialogu z inwestorami. Choć tysiąc inspirujących pomysłów mami nas aby wzbogacić nimi otoczenie, walczymy i dzielnie rezygnujemy z posadzenia w rabacie róż uroczego amorka, sikającego kupidyna czy kamiennej wazy z winogronami – chyba, że właśnie tworzymy rzadko spotykaną rekonstrukcję klasycznego ogrodu. Inaczej nasz dodatek prawie na pewno – uroczy przez pierwszych kilka lat – stanie się w efekcie śmiesznym i kiczowatym mankamentem.

Tam, gdzie płynąca woda załamuje słońce tysiącem luster, nie trzeba wprowadzać konkurującej mozaiki. Tam, gdzie powstaje ogród rzeźb, nie ma miejsca na kwiaty, ale na stonowane żywopłoty i trawniki. Czar i urok kwietnych kompozycji będzie stanowił wystarczającą atrakcję, która zawładnie uwagą obserwatora i spacerowicza. Opieramy się więc pokusom, usuwamy wszystko co zbędne i dążymy do maksymalnie minimalistycznych (ale nie sterylnych!) i jednolitych wyrazów naszych zamysłów i to jest fundament rasowego stylu w projektowaniu ogrodów.